İçimde bir sıkıntı,ruhum daralmanın da ötesinde.Kimseyi tanıdım dememeli insan.Tanınmıyor olmuyor.Yeri gelir herşey , yeri gelir hiç oluverirsin.İşte hiç omayı sindiremiyor gönül.Bilmem şimdi bunları neden yazıyorum?Dertleşmek istedim blog.Her insan yalnızdır aslında ve en inandığım:Asıl mesafe beyinler arasında.
Annelik tatmin ediyor beni.Oğlum seviyor çünkü eminim.Yada o da ihtiyaçtandır.Çıkarlar üzerine kurulan bu danışıklı dövüşte anne olmayı seviyorum.ve yine istiyorum.
Semiha hanım, zaman zaman bende sizin gibi düşünüyor ve hissediyorum KOCAMAN BİR YALNIZLIK giriyor ruhuma ama oğlum tüm yalnızlıklarıma derman oluyor bana, bende yeniden anne olmak istiyorum yeniden herşeye yeniden başlamak istiyorum.
YanıtlaSilinşallah içinizdeki sıkıntıdan bir an önce kurtulursunuz... bu aralar aynı sıkıntıdan ben de muzdaribim...
YanıtlaSil