Evlat

  Duyduğunda garip bir kelime işte : Evlat! Nedir yaşamımda yeri neresidir tarifsiz.Zaten hep böyle büyütülmedikmi? ' İleride anne-baba olun anlarsınız ' diye vurmadılar mı başımıza bangır bangır.Evet anne oldum şimdi(şükürler olsun).Evet anlıyorum şimdi ama annem gibi değil kendim gibi.Kendimde eksik gördüklerimi yaşatmaya çallıştım hep daha hayatı algılayamayan oğluma ve inşallah yaşatmaya devam edeceğim.Bu sadece ihtiyaçlarını almak yada beslenmesine dikkat etmek değil.Ruhunu beslemek,geleceğini işlemek ince ince.Çevremdeki insanların bazısı yadırgıyor , kibirli görüyor anneliğimi ;kimide vaybe diyor biz bilmezdik bu yaştaki çocuğa bunların yapılacağını.Ama ben hiçbirine aldırmıyorum.
  Kendim hakkımda kazandığım en büyük şey kesin ve korkusuz olmak.Eskiden hep arada kararsız kalırdım.Şimdi daha kesin herşey.Eskiden ürkektim o ne der bu ne düşünür diye.Şimdi arkasındayım düşündüklerimin.

  Evet evlat!Gün gelip büyüdüğünde bu satırları okursan eğer,bilki sen bir ümit oldun bana.Oysa ben hep son vagona el sallayan sancı gibi hissederdim kendimi.Sevgin anlatılamayacak çoklukta.Gülen gözlerine baktığımda,ANNEM dediğinde bana damarlarımda akan kan bile coşmakta.ve sen oğlum tam 496 gündür gözümün bebeğinde,aldığım her nefesimde , kurduğum her cümlemde , yaşadığım her saniyemde öznemsin.Yeşil eriğim,siyah zeytinim,kara üzümüm,tosun paşam,güdüğüm,sevdiğim küçük adam.Allah bahtını açık etsin.Seni bize bağışlasın.Allah kimseyi evladıyla sınamasın.Sensiz tek saniyem olmasın.