Zamanında Ordu'dayken bir oyuncakçı vardı. koymuş adamcağız tırları , çöp kamyonlarını vs dışarı gelen giden çocuk oynuyordu. borakuş öyle sahiplenmiştiki orayı hafta sonları 2 saat yol gidip oyuncakçının önünde saatlerce vakit geçiriyorduk. beyimiz durup durup Ordu'yu dillendiriyordu geldiğimizden beri...
Sonra bir tekerleği olmayan kepçe arzusu başladı. bunun için kumbaralarda para biriktirdi , hayaller kurdu durdu. veeee Özlem teyzesi dayanamayıp aldı.
Doğum gününde dedeleri tır hediye ettiler sonra.Bizim oğlan durmadı kutunun üzünden çeşit beğenip sipariş vermelere başladı.Efendim kepçe tağıyan tırmış. ne hayallaer kurdu neler. Ananesi soruyo mutlumusun diye , yok efendim tırı gelince mutlu olacakmış. Bu sabah uyanmış anne tırım bugün gelirmiymiş. insan dayanamıyor valla. yine seneryoda Özlem teyzemiz var. dayanamadı aldı zavalım.
Yeni koleksiyonumuz Bruder makineleri ve legolar. Her defasında bu son oyuncak diyorum. yine istiyor ve kısmetine birileride alıyor işte. ama artık eve sığmıyoruz. bir o kadarda kaldırdım ama neredeyse bir kreşe yetecek oyuncak var. And içerim bir daha oyuncak almamaya.
Bu Bora kuşları birbirlerine bu kadar benzemek zorundalar mı acebaaaa? :)))
YanıtlaSilGerçekten benziyorlar değilmi :)
SilMERHBA
YanıtlaSil