İsyana bile dilim varmıyor.Korkuyorum.Biz hep korkularla büyümedik mi zaten.Haksızlık etmekten kork , vicdanndan kork , annenden-babandan , polis amcadan , amirden müdürden....Hep kork!Aman kızım kimseye bulaşma sen affet , özür dile diye ezik büyütülmedik mi?Saygınlık dediğimiz terimi ezikliğe biz çevirmedik mi?
Yine beynimde kelimeler ve her defasında olduğu gibi kurduğum hayali cümleler.Ama bunu kendi kendime yapıyor zorunda olmam acıtıyor beni.Yok artık polis amcadan korkmayacak kadar cesuruz ama saygınlığımızı bırakamadık henüz.Bırakamadık şükür deyip beterini düşünmeyi.Her ne kadar düzen bu desenizde olmaz arkadaş , düzen bu olamaz.Düzen dediğiniz ,iyiyi kötüyü ayırmıyorsa , ayrımcılık yapıyorsa , bir lafı bir sözünü tutmuyorsa ve gücü yettiğineyse , dürüst değilse ....Düzen bu mu?Yurdumun her yeri bumu?
Gerçekten kendisi için yaşıyamıyor insan.Öğretmiyorlarki.İçine yüklemişler bir vicdan , o kadar.Önce anneni babanı mutlu etmek için yaparsın , sonra çevrende itibar kazanmak için , sonra iyi eş ,iyi anne , iyi çalışan , iyi komşu , iyi arkadaş , iyi vatandaş....Hep duruma göre iyi , olumlu , düzeltici olan.Birde oturup beterini düşünüp şükredersin.Sonra ne görürsün = HİÇ!
Şükürle isyan çatışmada bugün.Şeytanla melek gibi.İçimdeki meleğe şeytan kıyafeti giydirmeye çalışıyorum olmuyor bir türlü.Ben olamıyorum.Ben memurluğunda haksız yere fişlenerek sürülen , evi barkı sokağa bırakılan ve özür dile dendiğinde 'suçum yok özür dilemem 'diyen babanın kızıyım.Haksızlığa göz yumamayacak kadar mert.Yerim yoksa sizin çemberinizde bırakın yalnız kalayım.Kendi korkularımla bırakın , ben kendimi tartayım.
Bunları sadece şüpheleniyorum kelimesi üzerine yazdım.Tek şüphem benim sağlık ve huzura dair.Sizinkiler sizde kalsın.Ama bizi incitmeyin artık.Lütfen!
Unutmadan korkmuyorum artık hiçbirinizden.Dedim ya benim korkum varsa o da sıhhate dairdir.O kadar!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder