Yarık Damak

  Adını bile bilmezdim.Sadece eşimden duymuşluğum vardı,önemsemedim.Üç kere ameliyat olmuş , geç kalınmış ,ama şu an sadece dişlerinde gözüken bir bozukluk olarak gördüm.Hamileyken (vesveselerin en doruğunda )birgün sormuştum eşime 'Acaba oğlumuzda da olur mu?diye 'Bilmem demişti, bilemezdik....
  Taki 24 Kasım Bora daha dünyaya yeni gözlerini açtığında 'Bebeğin damağı yarık 'dedi çocuk doktoru Bora'mı benim için hazırlarken.O ana kadar elinde makina oğlumuzun ilk anlarını kovalayan eşim bayılmış nedense bende yine önemsememiştim.
  Odaya geçtiğimizde durumun farkına vardım.Şimdi de herşey sorundu : Beslenmek , konuşmak , işitmek , diş yapısı...Söylemesi bile utandırıyor beni şimdi ama kendime öyle acıdım ki.EMZİREMEYECEKTİM.Çünkü oğlum tuvalete ıkınırken bile nefesini tutamıyordu ki nerde kaldı emebilmek.Emziremezsem beni tanımaz diye üzüldüm,beslenemez hasta olursa diye üzüldüm.Üzüldüm Üzüldüm....
  Eşim görev yerine geri döndü ve ben  Ankara da kaldım.Hastane günlüklerimiz başladı.Önce doktorum Ebru Saraç'a sonsuz teşekkürlerimi sunmak isterim.Bizi hep doğru doktorlara doğru adreslere yönlendirdi.
  Plastik Cerrahımız Hacettepe hast.Figen Özgür.Mükemmel bir insan ve anne.Buradan bile sürekli iletişim halindeyiz.10 günlüktü Bora ilk gittiğinde.Yarık 3. derece ve belki birkaç ameliyatta kapanacak.Diş yapısı bozuk olacak,konuşma terapisti gerekecek ama ilerde flüt çalabilecek.Küçük dilde de yarık var ama sorun değil o da dikilecek.
  Aklım karışık ağlaya ağlaya çıktım.(Neden ağladım bilmiyorum.Ben bunları hakedecek ne yaptım ki?Daha anneliği yaşamadan,bağrıma basamadan.)Beslenmeyi Medela Haberman ile yapıyoruz.Anne sütü mü?Sadece 20 gün ve günde neredeyse 60cc.Üzüntü ve stersten bitti..Aptamil Pre ile başladık.
  İşitme testleri çıktı sonra.Tam 4 kere yapıldı Bora'ya ve dördü de neticesiz.İşitiyor mu?işitmiyor mu?sonuç yok.Anestezi verilip farklı bir test yapılacak ama istemiyorum.Ağlıyorum,Deniyorum-duymuyor.Ağladığı bir anda dönencesinin müziğini açıyorum sakinleşiyor.Evet evet oğlum işitiyor.buda bitti.
  Kontrole gidiyoruz.Bora neredeyse hiç kilo almamış.Bir ayda 400gr.Mama değiştirip kilo kntrolüne başlıyoruz.Aptamil 1 e geçiyoruz.İşe yarıyor bir haftada 240 gr alıyor.
  Ameliyatı yaz tatilinde yapmaya karar veriyor doktorumuz.Şimdi bu imkanlardan ve doktorlardan ayrı olmak endişelendiriyor beni.Ama artık eşimin yanında olmak istiyorum.Zaten o yanımda olsaydı lohusalık ve damak bu kadar ağır gelmeyecekti.Karar verdik yola çıktık.Yine ağladım yine bitti..
  Şimdi herşey daha net ben daha kararlıyım.Oğlum da üzülecek herhangi bir durum yok.Yaşıtlarından onu geri bırakacak,üzecek hiçbirşey.Ben durumu kabullendim inandım bora toparlamaya ve kilo almaya başladı.İnandım.Gerçekten bebekler anne psikolojisinden çok etkileniyor.Ben gergin olduğum her anda Bora gazdan patlayacak gibi huzursuz oluyordu.
  Ameliyat tarihimiz 5 Temmuz.Şimdi ona hazırlık zamanı.Öncesi-sonrası?Şimdilik muamma.
  Herşeyi anlatmaya çalıştım ama elime yüzüme bulaştırdım biliyorum.Belki en yakınımda olup da bana katlanan annem de bilir ama yine ben kadar olamaz.Bu yazıyı yazdıran internet ortamında tanıştığım ve benimle aynı durumu geriden takip eden arkadaşım İrem'di.Az önce görüştük işitme testi çıkmamış ve ağlıyor.Ben aynı şeyleri yaşadığımı hatırlayıp onu sakinleştirmeye çalışıyorum.
  Gerçekten sağlıktan ötesi yok...